Podominikański, parafialny dziś kościół pochodzi z XVIII wieku. Usytuowany w północnej części zespołu staromiejskiego, przy skrzyżowaniu szlaków komunikacyjnych góruje nad centrum miasta. Bogato zdobiony trójnawowy kościół i przyległy klasztor są zabytkami z okresu baroku, kilkakrotnie rozbudowywanymi lub przebudowywanymi. Kościół zachował jednak swój bazylikowy charakter – świetlistą prawie jasność i piękną architekturę. Fronton kościoła to szeroka fasada o plastycznych pilastrowo-gzymsowych podziałach, ozdobiona dwiema wieżami, które obejmują naroża środkowej nawy i dwustrefowy szczyt z obrazem Matki Bożej w płycinie zwieńczenia. Ówczesny architekt pisał: „My chrześcijanie budujemy kościoły wysokie, aby ci, którzy do nich wchodzą czuli się podniesieni i żeby ich dusza mogła się wznieść do kontemplacji Boga”. Zgodnie z tymi słowami wejdźmy do świątyni.

Główne wejście prowadzi przez XVIII-wieczną kruchtę, w formie przypominającej kaplicę przykryta kopułą z latarnią, przybudowaną do fasady. Po przekroczeniu progu kruchty napotykamy po prawej stronie potężną, marmurową kropielnicę z II połowy XVIII w. wykonaną z marmuru chęcińskiego. Duża misa o średnicy 145 cm osadzona jest na ośmiobocznym nodusie i kwadratowej stopie. We wnękach półkolistych ścian witają nas tajemnicze postacie. Są to polichromowane, drewniane lub kamienne rzeźby z XIX w. przedstawiające Chrystusa Umęczonego, św. Katarzynę Aleksandryjską królową, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelistę. 

Mroczny przedsionek, oddzielony neorokokową kratą z 1900 r., kontrastuje z przepychem jasno oświetlonego, kipiącego bogactwem wnętrza świątyni. Trójnawowe wnętrze wypełnione jest jasnymi, bogato zdobionymi ołtarzami ze złoconymi szatami rzeźb świętych. Kunsztowne rozety, zdobiące łuk tęczowy, na którym barwne malowidło przedstawia scenę ukrzyżowania z Chrystusem na krzyżu, Matkę Boża ze św. Janem Apostołem i Marią Magdaleną.

Przechodząc przez nawę główną wchodzimy do prezbiterium, którego całą szerokość zajmuje wykonany z drewna ołtarz główny z tabernakulum. W najwyższym punkcie ołtarza umieszczony jest monogram maryjny z rozchodzącymi się wiązkami promieni oraz dwóch adorujących aniołów. W zwieńczeniu ołtarza znajduje się obraz przedstawiający scenę objawienia się Matki Bożej Wojciechowi Boskiemu. Obraz ten namalowany w roku 1824 przez Ignacego Kozłowskiego ma zamieszczony napis: "Taka jest wola Boża, aby się chwała Jego na pamiątkę odprawiała...".Z prawej, przy ołtarzu, umieszczono tron papieski z dwoma fotelami, który był wykonany przez miejscowego mistrza stolarskiego specjalnie dla Ojca Świętego podczas Jego pobytu w Sandomierzu w roku 1999.

W centrum ołtarza, we wnęce o wspaniałej oprawie, umieszczony jest cudowny obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem. Zasłonę stanowi wizerunek świętych apostołów Piotra i Pawła przekazujących księgę św. Dominikowi. Przy wnęce obrazowej, na drewnianym pomoście ustawione są dwie rzeźby: św. Dominika trzymającego różaniec i św. Tomasza z Akwinu z księgą. Przy kolumnach ołtarza znajdują się figury świętych - Wincentego Ferrariusza i Jacka, który podtrzymuje monstrancję.